Εθνική μειοδοσία

Πολλά ακούγονται αυτό τον καιρό για το δικαίωμα στην απεργία. Για την παρανομία την οποία διαπράττουν οι απεργοί και ακόμα καλύτερα για τη ζημιά που προκαλούν στη χώρα. Επιστρατεύονται δικαστικοί, γι αυτό το λόγο, να κυρήξουν τέτοιες ενέργειες παράνομες, και δημοσιολόγοι στις οθόνες μας, να προσπαθούν να μειώσουν τους συμμετέχοντες σε αυτές ή ακόμα και να τους κατηγορήσουν, επιρρίπτοντάς τους ευθύνες για το τέλμα στο οποίο έχουμε περιέλθει, παραβλέποντας τις δικές τους και των εργοδοτών τους.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τι είναι η απεργία? Δεν είναι το μοναδικό όπλο που έχει στα χέρια του ο εργαζόμενος, προκειμένου να παλέψει για τη θέση του? Δεν είναι ένα δικαίωμα που κατακτήθηκε με απίστευτες θυσίες και δυσκολίες? Ποιό άλλο όπλο έχει ο εργαζόμενος ή οποιοδήποτε κομμάτι του ελληνικού λαού, απέναντι σε μια κατοχική κυβέρνηση και σε ένα σύστημα εθνικής μειοδοσίας? Μήπως θα ήταν καλύτερα να δηλώσουν την αντίθεσή τους στις εκάστοτε θέσεις που τους πλήττουν, πιο ανώδυνα? Και αν ναι, ποιος είναι αυτός ο τρόπος? Ίσως να φορούσαν όλοι μαύρα μπλουζάκια τις μέρες που θέλουν να διαμαρτυρηθούν? Μήπως να κάνουν ένα group στο facebook?
Ας το πάρουμε όλοι χαμπάρι. Ζούμε σε κατεχόμενη περιοχή. Κάτω από μια κατοχική κυβέρνηση, που έχει σκεπασθεί από το σύστημα, με το μανδύα της κυβέρνησης που παλεύει να σώσει τη χώρα. Γιατί μια φυλακή, της οποίας τα κάγκελα δε μπορείς να τα δείς να υψώνονται μπροστά σου, είναι πιο βελούδινη και προσφέρει φυλακισμένους πιο υπάκοους απ ότι σε άλλη περίπτωση.
Η κυβέρνησή μας, είναι και πάντα ήταν, κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας. Μία κυβέρνηση που ανεξαρτήτως κόμματος υπηρετούσε είτε ξένα, είτε ιδιωτικά συμφέροντα. Που έβαζε το συμφέρον της χώρας και των υπηκόων της σε δεύτερη ή και σε τελευταία μοίρα. Η οποία είχε πάντα για πλάτες το ντόπιο σύστημα ενημέρωσης και τους εργοδότες του, που όλως παραδόξως, έχουν οικονομικές δοσολήψίες μαζί της, είτε νόμιμα με τη μορφή ανάθεσης έργων, είτε παράνομα με τη μορφή “χορηγιών” και μίζας.
Αυτή λοιπόν η κυβέρνηση (και δεν κάνω κομματικό διαχωρισμό, μιας και πάντα είχαμε μια κυβέρνηση, με έναν στόχο και τον ίδιο πάντα μηχανισμό επίτευξής του) έρχεται να κατηγορήσει τους ανθρώπους μιας χώρας, την οποία κατέστρεψε στην κυριολεξία. Την αφαίμαξε οικονομικά και ηθικά και την παρέδωσε χωρίς οίκτο στα χέρια άλλων τέτοιων βαμπιρικών σχημάτων για να αποπέμψει τις ευθύνες της και να συνεχίσει να επιχειρηματολογεί και να καταστρέφει σε νέα βάση.
Ντροπή σε όσους ακόμα υπομένουν τα διλήμματά της. Ντροπή σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας που δεν επικαλείται εκείνο το ξεχασμένο άρθρο του πολύπαθου συντάγματός μας που λέει πως αν οποιοσδήποτε διαπιστώσει την παραβίαση του συντάγματος, δεν είναι απλά δικαίωμά του, αλλά υποχρέωσή του να το υπερασπίσει, αν χρειαστεί ακόμα και με τα όπλα.
Γιατί ναι, το σύνταγμά μας, το πολύπαθο και πολυτροποποιημένο αυτό σύνταγμά μας, καταπατείται κάθε μέρα εδώ και χρόνια. Αλλά τους τελευταίους μήνες έχει πάρει απλά τη μορφή διακοσμητικού στοιχείου. Παρακάμπτοντας βασικά άρθρα του που το θέλουν ανώτερο ξένων συνταγμάτων και νόμων.
Από που κι ως που μια ομάδα δικαστικών αποφασίζει για το παράνομο μιας απεργίας? Πως μερικοί δημοσιογράφοι αποφασίζουν για το επικίνδυνο μιας τέτοιας ενέργειας? Στέκει σε κάποια λογική βάση το επιχείρημα που θέτουν? Το επιχείρημα που θέλει τους απεργούς να καταστρέφουν μια χώρα, ενώ το συντηρημένο πολιτικό και δημοσιογραφικό σύστημα που μας έφερε εδώ που είμαστε να ξέρει καλύτερα?
Μια απεργία γίνεται όταν η πλειοψηφία ενός συνδικάτου αποφασίζει πως κάτι πρόκειται να επιδράσει αρνητικά πάνω τους. Η πλειοψηφία. Δηλαδή δημοκρατικά παίρνεται μια τέτοια απόφαση. Δεν αποφασίζει ένας-δυο. Και κάνουν την απεργία γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Δε μπορούν ούτε να αγορεύσουν στη βουλή, ούτε να δημαγωγήσουν στα κανάλια, ούτε και να βγάλουν πορίσματα πίσω από έδρανα δικαστηρίων. Μια δημοκρατία βασίζεται στη διαδοχική υποταγή μιας εξουσίας σε μια άλλη.
Με αυτό στο μυαλό, όταν κατηγορείς ή διώκεις έναν απεργό, πράττεις αντιδημοκρατικά. Και αν θέλουμε να αποκαλούμαστε κράτος ισότητας και ελευθερίας, κάτι τέτοιο είναι παράνομο. Και θα πρεπε να διώκεται ακόμα και ποινικά, αφού θεωρητικά επιχειρείς να καταπατήσεις άρθρα του συντάγματος.
Από την άλλη βέβαια, όπως είπαμε ζούμε υπό κατοχή. Η κρατούσα πλευρά, μπορεί και πρέπει να επιβάλει για το καλό της, στον υπόδουλο ότι τη συμφέρει. Και αυτό κάνει. Πατάει πάνω στο φόβο της επικείμενης χρεωκοπίας. Στην απειλή της φυλακής. Στο φιλότιμο της “αμοιβαίας υποχώρησης”. Πατάει όπου μπορεί και όσο την αφήνουν. Παταεί στην κυριολεξία επί πτωμάτων για να επιτύχει όσα της έχουν υποδείξει να πράξει. Ας ευχηθούμε, ο λαός να αντιληφθεί σύντομα τη δύναμή του και να την ασκήσει.
Δεν υπάρχει κράτος χωρίς λαό. Δεν υπάρχει κυβέρνηση και “ενημέρωση” χωρίς κράτος. Δεν υπάρχουν αόρατες αλυσίδες χωρίς αυτά τα δύο. Δικαίωμα όλων είναι η απεργία και η απεριορίστου χρόνου κατάληψη, όλων των δημόσιων χώρων, μέχρι να επιτευχθεί αυτό που θέλουν οι πολλοί. Ας κράζουν το παπαγαλάκια της τηλεορασούλας. Ας φοβίζουν οι εξουσίες του τόπου. Ας χτυπανε οι δυνάμεις καταστολής. Θα φτάσει η μέρα που θα θυμηθούμε το Γράμμο.

Λοβέρδο σε αγαπάμε!

Το πρώτο βίντεο αφιερωμένο στο σύγχρονο μαχητή του έθνους, Αντρέα Λοβέρδο που δίνει καθημερινά τη μάχη απέναντι στην αντιλαϊκή λαίλαπα από το μετερίζι του υπουργείου του. Αντρέα πιστεύουμε σε σενα!

Καρότο και μαστίγιο... ή μόνο μαστίγιο?

Ας το πάρουμε χαμπάρι... Ζούμε σε μια κατεχόμενη περιοχή. Κάτω από ένα απολυταρχικό καθεστώς. Όσο νωρίτερα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο περισσότερο θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε. Ο ελληνικός λαός έχει περιέλθει σε μια κατάσταση όπου οποιαδήποτε ελευθερία και δημοκρατική εξουσία που φυσιολογικά θα πήγαζε από αυτόν, έχουν αλλοτροιωθεί με τρόπο βελούδινα απόλυτο. Ελευθερία του λόγου, δυνατότητα εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, δυνατότητα διεκδίκησης εργασιακών κεκτημένων, όλα αυτά έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί, και έχουν κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο, μαζί με της δημοκρατικές εξουσίες που θα έπρεπε να απορρέουν από τον λαό που τα τελευταία 60 τουλάχιστον χρόνια είναι έρμαιο διεθνών οικονομικών παιχνιδιών και πιόνι μεγάλων δυνάμεων.

Απόρροια αυτού του νοσηρού και επικίνδυνου σταδίου που έχουμε περιέλθει σαν έθνος, είναι και η τηλεοπτική καθημερινότητα και συγκεκριμένα η τηλεοπτική ενημέρωση που απολαμβάνουμε μαζί βεβαίως και με την έντυπη, η οποία όμως παραδοσιακά έπαιζε μικρότερο ρόλο στη χειραγώγηση της μάζας.

Αποστασιοποιημένα, η τηλεοπτική αυτή καθημερινότητα δε θα πρεπε να εκπλήσσει. Αντιθέτως, στα πλαίσια του άναρχου καπιταλισμού, οικονομικό σύστημα το οποίο έχει εδραιωθεί παγκοσμίως την τελευταία πεντκονταετία, η κατευθυνόμενη ενημέρωση και χειραγώγηση θα πρεπε να θεωρείται εκ των ουκ άνευ. Γιατί άλλωστε μία από τις τέσσερις εξουσίες ενός κράτους να είναι λιγότερο διεφθαρμένη από τις άλλες τρεις?

Άναρχος καπιταλισμός λοιπόν. Ένα σύστημα όπου τα ΠΑΝΤΑ είναι δυνατό, να εκτιμηθούν οικονομικά και να εξαγορασθούν ή να πωληθούν. Συνέπεια αυτού του όρου? Η σταδιακή αλλά συνεχόμενη διαφθορά, μεροληψία και αδυναμία των τεσσάρων δημοκρατικών εξουσιών απέναντι στο κεφάλαιο. Ακούγεται κομμουνιστικό? Ίσως. Είναι αλήθεια? Αναμφισβήτητα. Μήπως το κοινοβουλευτικό σώμα δε νομοθετεί με γνώμονα το συμφέρον του ισχυρότερου κατά παράδοση μετά τη μεταπολίτευση? Μήπως δεν έχει τεθεί το εθνικό συμφέρον σε δεύτερη μοίρα πάμπολες φορές για να εξυπηρετηθούν στόχοι τεράστιων πολυεθνικών? Μήπως το δικαστικό σώμα δεν εκδίδει αποφάσεις συμμεριζόμενο την οικονομική δύναμη κατηγορουμένων και αντιδίκων? Μήπως και αυτός ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν είναι απλά μια γλάστρα (κοινή αλήθεια) που υπάρχει για να εξυπηρετεί καταστάσεις σαν και αυτές του εργασιακού? Ποια άλλη η χρησιμότητά του εκτός της παράκαμψης του κοινοβουλευτικού σώματος και της επιβολής δικτατορικού καθεστώτος σε συνθήκες κοινωνικής αναταραχής?

Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, πως να πιστέψεις πως ο τομέας της ενημέρωσης είναι αντικειμενικός, την ώρα που οι συμμετέχοντες σε αυτόν, είναι, ακόμα χειρότερα, απευθείας υφιστάμενοι των μεγαλοεπιχειρηματιών και των κεφαλαίων που ούτως ή άλλως χειραγωγούν τις άλλες τρεις εξουσίες έμμεσα? Δε θα μπορούσαν να πιέσουν τους ίδιους τους εργαζόμενους τους να πράξουν σύμφωνα με τις υποδείξεις τους?

Μήπως δε θα μπορούσαν, να τους υποδείξουν την απεριόριστη χρήση αυτής της τακτικής που ακολουθείται τον τελευταίο καιρο, με την οποία κάθε αντίδραση στην επιβολή αυτού του μνημονίου, βρίσκει απέναντι της τη φράση: “Έχετε δίκιο, αλλά αν δεν το κάνουμε αυτό, η χώρα θα χρεωκοπήσει”....

-Δε πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις...

-Ναι, είναι πράγματι σκληρό, αλλά αν δεν το κάνουμε η χώρα θα χρεωκοπήσει.

-Το νέο εργασιακό είναι αβάσταχτο, οδηγεί σε εργασιακή δουλεία

-Πράγματι, αλλά όλοι πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις, γιατί αλλιώς η χώρα θα χρεωκοπήσει

Μελλοντικα:

-Δε μπορούμε να παραχωρήσουμε γεωγραφικές περιοχές της χώρας σε άλλους!

-Πράγματι, περνάμε δύσκολες ώρες, αλλά δεν το κάνουμε ότι έχει απομείνει θα χρεωκοπήσει...

Και με την κατάρριψη αυτού του επιχειρήματος έρχεται η αιώνια ερώτηση που απασχολεί τον κάθε σοβαρό τηλεοπτικο αναλυτη: “Εσείς δηλαδη, τι προτείνετε?”

Έχουν το θράσσος οι ίδιοι αυτοί πρωταγωνιστές της καθημερινής αποβλάκωσης, να έρχονται και να απαιτούν από τον ελληνικό λαό, υποταγή και ανοχή, κάτω από την απειλή μιας ενδεχόμενης χρεωκοπίας, οπλισμένοι με πλήθος ψευδών και ανυπόστατων επιχειρημάτων, για να υφαρπάξουν ή ισως και να κλέψουν οφθαλμοφανώς ότι έχει απομείνει από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες σε αυτόν τον τόπο.

Η ερώτηση που πρέπει να κάνουμε αυτή τη στιγμή είναι μία. Θα χρεωκοπήσει η χώρα ή ο λαός. Και μη σκέφτεστε ότι αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα, καθώς οι σύχρονες καταστάσεις, δείχνουν πως το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν αποκοπεί ρητά από το λαό, χωρίς επιστροφή. Υπομονή μέχρι να μάθουν οι αδύναμοι πόσο δυνατοί είναι...

Fresh start...

Χμμ, αυτό είναι άβολο για μένα. Δεν είχα κρατήσει ποτέ ημερολόγιο πόσο μάλλον ένα ημερολόγιο που θα το διαβάζει όποιος έχει πρόσβαση στο internet. Από την άλλη φαντάζομαι αυτή είναι μία από τις λίγες διεξόδους που έχει οποιοσδήποτε στη θέση μου από τη μοναξιά. Πάντα ήθελα να γράψω. Να γράψω οτιδήποτε, αλλά έχω 2 σοβαρά μειονεκτήματα που δεν ξέρω ακόμα πως θα μπορέσω να τα ξεπεράσω. Το ένα είναι η ελαττωματική μου μνήμη. Η οποία δεν είναι αρκετά δυνατή, για να συγκρατήσει μια σκέψη από τη στιγμή της δημιουργίας της μέχρι τη στιγμή της αποτύπωσης της στο χαρτί, ή στον κειμενογράφο του υπολογιστή μου. Ίσως βέβαια να λειτουργεί και σαν μηχανισμός άμυνας, που με βοηθά να ξεχάσω όσα άσχημα μου έχουν, ή θα, μου τύχουν. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η αδυναμία μαρκοχρόνιας προσήλωσης σε έναν στόχο. Και αυτός είναι ο κύριος λόγος, πιστεύω, που δεν έχω καταφέρει να κρατήσω ένα σταθερό ημερολόγιο μέχρι και σήμερα. Ίσως γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι θέλω, ίσως γιατί ξέρω και αρνούμαι να το δεχτώ, ίσως ακόμα μιας κάποιας χημικής μεταβολής στον οργανισμό μου, προκληθείσα από κάποια γενετική ανωμαλία ή ομαλότητα. Ναι εντάξει έχω και μερικά άλλα μικροπροβληματάκια όπως προβλήαματα σύνταξης ή αδυναμίας να δώσω μια ροή στο γραπτο μου λόγο, με αποτέλεσμα απο εκεί που χρησιμοποιώ την ελληνική στην απλούστερή της να το γυρίζω σε κάποια αρχαΐζουσα μορφή της, ή ακόμα και να καταφεύγω στη χρήση κάποιας άλλης. so, δείξτε κατανόηση. Αν καταφέρω να περάσω το νόημα αυτών που θέλω να πω, θα είναι ένα επίτευγμα για μένα, αφού δε θυμάμαι καποιο σημείο της ζωής μου στο οποίο να έχω μιλήσει για τον εαυτό μου με ειλικρίνεια. :)

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να αρχίσω να κρατάω αυτό το blog, με πρώτιστο σκοπό, την εύρεση μιας διεξόδου από τη μοναξιά. Και δε μιλάω για μια απομόνωση ασκητικής μορφής όπου πρέπει να είσαι ή θεός ή κτήνος για να την αντέξεις, αλλά για τη μοναξιά που νιώθεις όταν όλος ο κόσμος είναι γύρω σου. Τη μοναξιά που μια ανταγωνιστική κοινωνία επέβαλε στα μέλη της, ως μορφή τιμωρίας σε όσους δεν υπακούν στις επιταγές της. Τη μοναξιά που είναι απόρροια της πλειοψηφικής ηλιθιότητας των μελών αυτής της κοινωνίας, η οποία κόντρα στην εξέλιξη των ειδών προσπαθεί να αποδείξει ότι οι λιγότερο ικανοί μπορούν να επιβιώσουν ευκολότερα. Τη μοναξιά που θα έχεις βιώσει και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και ακόμα δεν πάτησες το link προς την επόμενη σελίδα.

Τη φράση Fresh start διάλεξα για τίτλο του πρώτου μου post, και τη δανείστηκα από την ταινία avatar που πριν λίγο είδα. Δε θα κάνω πολλά σχόλια για την ταινία, αφού για μένα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια εξωγήινη pocahontas. Αλλά αυτό που μου έμεινε από την ταινία ήταν η φράση που χρησιμοποιήσαν για να πείσουν τον ήρωά της να συμμετάσχει στο ταξίδι για τον ξένο πλανήτη. τη φράση: "A fresh start in a new world". Και ήταν αυτή ακριβώς η φράση που μου θύμισε το πόσο πολύ θέλω και εγώ μια νέα αρχή. Πόσο, φαντάζομαι, θέλουμε όλοι μας μια νέα αρχή. Οι περισσότεροι σε ένα άλλο σκηνικό, αρκετοί στο ίδιο αλλά με τη δυνατότητα να κάνουν τα πράγματα διαφορετικά, και ελάχιστοι τυχεροί, για να ζήσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα.

Εγώ δεν ξέρω σε ποιά ακριβώς κατηγορία ανήκω, αλλά σίγουρα δεν είμαι στην τρίτη. Έχω ζήσει πολλές καλές στιγμές και έχω γνωρίσει ανθρώπους που για διάφορους τεχνικούς λόγους έχω χάσει από τη ζωή μου και θα θελα να τους ξαναδώ. Θα θελα να χα την ευκαιρία να ξαναζήσω τις καταστάσεις αυτές και να κάνω διαφοερτικές επιλογές σε πολλά πράγματα. Θα θελα να υπήρχε ένα undo button όπως στο office. :) Αλλά θα θελα να ζήσω και πράγματα τα οποία ονειρεύομαι και τα οποία ίσως να αναφέρω σε άλλο post.

Δεν το κρύβω, έχω περάσει από φάσεις, όπου η λέξη μισάνθρωπος θα με χαρακτήριζε. Υπήρξαν στιγμές που πίστεψα πως οι άνθρωποι είναι εκ γενετής κακοί και δείχνουν το καλό τους πρόσωπο, μόνο και μόνο για να μείνουν μέσα στα όρια που έχει ζωγραφίσει και περιχαράξει με συρματόπλεγμα η κοινωνιούλα μας. Έχουν υπάρξει και φορές που πίστεψα το ακριβώς αντίθετο. Αλλά σκεπτόμενος αυτές τις δύο καταστάσεις έχω καταλήξει στο (καθαρά υποκειμενικό και πιθανότατα μακριά από την πραγματικότητα) συμπέρασμα πως αυτό που θεωρούσα κακία, δεν είναι τίποτα άλλο από φοβος. Φόβος που προέρχεται από συσσωρευμένη ηλιθιότητα. Ηλιθιότητα που ξεκίνησε τη στιγμή που οι πρώτοι ανθρωπίδες περιέθαλψαν κάποιον που τον χτύπησε ρινόκερος, μόνο και μόνο γιατί όταν τον είδε να τρέχει προς τα πάνω του νόμιζε πως ερχόταν να του κάνει αγκαλίτσα.... Και έτσι ξεκίνησε η οδύσσεια της ηλιθιότητας. Και πέρασε δύσκολα η έρμη μέχρι να φτάσει εδώ που έφτασε. Υπήρξαν στιγμές και τόποι που κόντεψε να αφανιστεί, αλλα ευτυχώς για τη σύγχρονη κοινωνία πάντα κατάφερνε να βρει τον τρόπο να επιστρέψει πιο δυνατή. Με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση όπου η ηλιθιότητα και ο παλιμπαιδισμός είναι οι κινητήριες δυνάμεις και η ελεύθερη σκέψη και λόγος είναι υπό διωγμό. Η ηλιθιότητα είναι αυτή που μας ανάγκασε να εφεύρουμε μεθόδους ανταμοιβής της ικανότητας. Και έτσι ο εξυπνότερος και ο δυνατότερος δεν καθορίζεται πια από το πόσο έξυπνος ή δυνατός είναι αλλά από το πόσα έχει και πόσο μεγάλα είναι.
"Καλά αυτός είναι γαμάτος, έχει την νέα SLR".
"Καλά αυτός τα σπάει, είναι κάθε βράδυ στο Goldfish"

Rest assured though, όταν η ηλιθιότητα επικρατήσει πλήρως, η γυαλιστερή κοινωνιούλα μας θα καταρρεύσει εκ των έσω, μόνο και μόνο βέβαια για να ξαναρχίσουν όλα από την αρχη. :)

Αυτά για απόψε. Αν δεν ξανακόυσετε από μένα, ή θα έχω πεθάνει, ή θα έχω ξαναβουτήξει μέσα σε αυτό το λάκο με τα σκατα. Δεν ξέρω τι έιναι χειρότερο. θα δείξει. Εις το επανιδείν!

:)